به گزارش خبرگزاری فارس،‌ دانشمندان دریافتند کارگرانی که بخش‌هایی از دیوار بزرگ چین را در حدود 600 سال پیش و در دوره امپراتوری مینگ می‌ساختند مصالح و ملات خود را از مخلوط خمیر برنج چسبنده و آهک آبدیده که از متدوال‌ترین و استانداردترین مصالح آن دوره بود تهیه می‌کردند.

به گفته باستان‌شناسان، ملات‌های به دست آمده از برنج‌های چسبنده خشت‌ها را آنچنان محکم به یکدیگر می‌چسباند که هنوز هم در بسیاری از بخش‌های دیوار هیچ‌گونه اثری از رویش گیاهان هرز دیده نمی‌شود.

باستان‌شناسان با توجه به مواد تشکیل دهنده ملات‌های باستانی آنها را به دو دسته آلی و غیر آلی تقسیم بندی کردند. مواد آلی یا آمیلوپکتین که از خمیر برنج چسبنده تشکیل می‌شدند و مواد غیر آلی که از کربنات کلسیم و همچنین از آب برنج چسبنده به دست می‌آمدند.

با این وجود اگرچه این گونه مواد استحکام دیوار بزرگ چین را به همراه آورد اما در زمان خود رنجش‌هایی را نیز میان مردم و امپراتورهای سلسله مینگ به وجود آورده بود. زیرا برنج‌های به کار رفته در این کار حاصل کار یک ساله کشاورزانی بود که در هنگام ساخت دیوار از آن هم به عنوان غذا و هم به عنوان مصالح ساختمانی استفاده می‌کردند.